035 323239, 035 323240, 089 8129392
3.หยุดพักไม่ได้
หยุดพักไม่ได้...
กองม้าเร็วทะลวงฟันของอังวะ ก็ไล่ติดตามกองกำลังของพระยาตากทันที่ท้องทุ่งหันตรา ออกไปทางเหนือของวัดพบญาติ กองกำลังของทั้งสองฝ่ายก็เปิดศึกกันชนิดดาบต่อดาบ ตัวต่อตัว ในคืนอันมืดมิดกลางท้องทุ่งหันตรานั่นเอง
วัดพบญาตินั้น เดิมทีจะเป็นที่นัดพบปะกันระหว่างพระสนมนางในที่อยู่ในรั้วในวัง ที่มาดักรอนัดหมายมาพบญาติพี่น้องของตนที่อยู่ทางบ้านคานหาม ซึ่งคนทางบ้านนี้ จะมีลูกสาวสวยผิวพรรณผุดผ่องงดงามกันทั้งบาง พอเริ่มผลิเนื้อสาว ก็จะมีคนเป็นธุระจัดถวายตัวเข้าไปอยู่ในรั้วในวัง ถ้าลูกสาวบ้านใดถูกถวายตัวเป็นสาวชาวรั้วชาววัง ก็จะสบายทั้งชาติ เเละยังพาพ่อเเม่พี่น้องสบายตามไปด้วย ดังนั้นลูกสาวของหมู่บ้านนี้จึงมักจะได้ดิบได้ดีกันถ้วนหน้าก็เพราะความงามนั่นเอง จึงทำให้มีทั้งคานทั้งเสลี่ยงเเบกหามเข้าเเบกหามออกจนน่าเวียนหัว
"หลวงพิชัย!!...ท่านพระยาตีฝ่าตะลุยไปทางด้านโน้นเเล้ว!!..."
หมื่นราชเสน่หา ควบม้าตะโกนบอกหลวงพิชัยอาสาเสียงดังลั่น ในขณะที่ตัวเองก็ต้องจู่โจมโรมรันทั้งฟันทั้งเเทงกองม้าเร็วทะลวงฟันของอังวะอย่างชนิดกระพริบตาเป็นตาย
"ระวังหลังท่านหมื่น!!.." หลวงพิชัยอาสาตะโกนลั่นเสียงหลง
"ควับบบบบบ!!.."
เสียงดาบขยับเเค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น หัวของทหารอังวะที่เเอบจู่โจมเข้ามาข้างหลังของหมื่นราชเสน่หา ก็ขาดกระเด็นหลุดออกจากบ่า เลือดพุ่งกระฉูดเปรอะเปื้อนไปทั่วหลังม้าสีเทาตัวนั้น ก่อนที่ร่างไร้หัวของมันจะเเน่นิ่งฟุบอยู่บนหลังม้านั่นเอง
"ขอบใจมากคุณพระ...ข้าจะจำคืนวันนี้ไปตลอด......"
เสียงกล่าวขอบใจเบาๆของหมื่นราชเสน่หาที่มีต่อพระเชียงเงิน ที่ตวับดาบตัดหัวของทหารอังวะจนขาดกระเด็นก่อนที่คมดาบของมันจะบั่นคอหมื่นราชเสน่หา ในเสี้ยววินาทีนั้น
ใบหน้าที่หยาบกร้านเกรอะกรังไปด้วยเลือดที่กระเซ็นมาเครอะหนวดหนาบนใบหน้าของพระเชียงเงินก็ยังคงราบเรียบนิ่งเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกตอบสนองใดๆทั้งสิ้น
"เดี๋ยวข้าจะตามนายท่านไปเอง"
หลวงพิชัยอาสาตะโกนด้วยเสียงอันดัง เเล้วชักม้าพุ่งตามพระยาตากไปอย่างรวดเร็ว
ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าของหลวงพิชัยอาสาในขณะนี้ช่างสง่างามเสียนี่กระไร...บุรุษผู้อยู่บนหลังม้าสีขาวผู้นี้ช่างองอาจผึ่งผายเสียเหลือเกิน ยามเวลากวัดเเกว่งคมดาบไปเเต่ละครั้งนั่นหมายถึงหนึ่งชีวิตทีจะต้องดับสิ้นไปทันที เเทบไม่น่าเชื่อในสายตา หมู่ม้าเร็วทะลวงฟันของอังวะที่รุมล้อมกันอยู่ถึงสามคน ขาดสะพายเเล่งเลือดพุ่งกระฉูดร่วงหล่นจากหลังม้าไม่มีเหลือทั้งสองคน เหลืออีกคนหนึ่งเจ้าตัวหัวหน้าใหญ่ม้าสีดำ มันกระตุกม้าพุ่งทะยานเข้าใส่พระยาตากอย่างรวดเร้ว
มือขวาที่มันถือดาบก็ฟันฉับเข้ามาอย่างเเรงหมายมาที่ก้านคอเเค่ทีเดียวให้หลุดกระเด็น เเต่พระยาตากเบี่ยงตัวหลบเเล้วเสือกปลายดาบเสียบเข้าที่ยอดอกของมันอย่างสุดเเรงเกิด
ไอ้ตัวหัวหน้าใหญ่สะดุ้งเฮือกสุดต้ว ก่อนที่ร่างของมันจะค่อยๆเอนตัวร่วงหล่นจากหลังม้าสีดำลงมา ในขณะที่ดาบของพระยาตาก ก็ยังคาอยู่กลางยอดอกนั่นเอง
เหล่าม้าเร็วทะลวงฟันของอังวะ เมื่อเห็นหัวหน้าใหญ่ขาดใจตายอยู่ตรงนั้นก็พากันขวัญกระเจิง ขี่ม้ากลับค่ายเหนือโพธิ์สามต้น เเตกกระซานซ่านเซ็นอย่างไม่คิดชีวิต
"เป็นอะไรมั่งหรือเปล่าขอรับ?"
"ไม่.."
พระยาตากกล่าวตอบหลวงพิชัยอาสาสั้นๆ ในขณะที่โน้มตัวบนหลังม้าชักดาบออกจากอกของเจ้าตัวหัวหน้าใหญ่ของอังวะ เสียบกลับเข้าไปในฝักที่สะพายเเล่งอยู่ทางด้านหลัง
"พี่น้องเราเป็นอย่างไรบ้าง?"
"ก็มีบาดเจ็บเเละสูญเสียจำนวนหนึ่งขอรับ...หากว่า..หยุดพักดูเเลรักษาเเผลกันสักพักเห็นจะเหมาะ"
"ไม่ได้!!..จะหยุดพักกันตรงนี้ไม่ได้" พระยาตากพูดเสียงเบาเเต่หนักเเน่น
"พวกอังวะมันจะต้องยกกำลังเข้ามาเสริมอีกเท่าตัว เพื่อไล่ล่าพวกเรา...กัดฟันกันอีกหน่อย...ลุผ่านบ้านข้าวเม่าเเลสามบัณฑิตไปทางใต้สักอึดใจ เเล้วค่อยพักทำเเผลกันที่นั่น...."
"ก็คงย่ำรุ่ง?..."
เสียงรำพึงถามเบาๆจากหลวงพิชัยอาสา กลับไม่มีเสียงตอบอันใดเลยจากชายหน้าเข้มคนนี้...ชายนักรบผู้สง่างามบนหลังม้าใหญ่สีขาวก็ชักม้าทันที หันหน้าไปทางบ้านข้าวเม่าทางตะวันออกของทุ่งหันตรา ด้วยสายตาที่มุ่งมั่นเเละเด็ดเดี่ยว
"รอข้า อยุธยาเอ๋ย...ข้าจะต้องกลับมา...ข้าจะต้องกลับมา.............."
เสียงพูดเบาๆกับตัวเอง ของดวงตาที่ลุกโพลน มุ่งมั่น เเละเด็ดเดี่ยวคู่นั้น.......
25/5/54
 Next
|
1.ปลุกขวัญ |
 Previous
|
2.ขอตายดาบหน้า |
ความคิดเห็น
วันที่: Fri Nov 15 14:26:15 ICT 2024