24.หลังพิงฝา!!

www.arjanpong.com
#ตำนาน #นักรบกรุงศรี #อยุธยา #พลังภูผา

ลุถึงจันทร์ ขึ้น 6 ค่ำ เดือนยี่ จุลศักราช 1128 ปีจอ อัฐศก พ.ศ 2309 ก่อนย่ำค่ำ
กองกำลังเดนตายของพระยาตาก ที่หาญกล้าเเหกค่ายวัดพิชัยออกมา 500 คน ตีฝ่าวงล้อมจนบัดนี้ เหลือผู้กล้าอยู่ไม่ถึง 100 เเต่ต้องรีบเร่งฝีเท้าการเดินทางให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ให้พ้นจากการไล่ล่าอย่างกระชั้นชิด ชนิดหายใจรดต้นคอจากกองกำลังของอังวะ โดยการนำของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกองทะลวงฟัน มือขวาของ "เนมโยสีหปะเต๊ะ" เเม่ทัพใหญ่เเห่งค่ายโพธ์สามต้นของอังวะ ที่ได้เคลื่อนพล 2,000 นาย หมายเอาหัวของพระยาตาก หิ้วกลับเข้าไปยังค่ายโพธิ์สามต้นให้ได้!!

"มึงไหวรึเปล่าวะ? ไอ้จ้อย!!..กูเห็นหน้าซีด เหงื่อกาฬไหลเเตก ตั้งเเต่เเยกทางกับคุณพระก่อนที่จะพันเขตของกรุงศรีซะอีก?!!.."
"ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่จ่า...หยุดพักเพียงสักประเดี๋ยว เรี่ยวเเรงคงฟื้น!!.."

หลวงพิชัยอาสา หรือ จ้อย เด็กหนุ่มจากบ้านห้วยคา เมืองพิชัย กล่าวตอบ หลวงพรหมเสนา ขุนศึกเเม่นธนูผู้พี่ ที่ขณะนี้ทั้งคู่ต่างก็ขี่ม้ามาปิดท้ายขบวนระวังหลัง โดยมีพระยาตาก กับหลวงราชเสน่หา ขี่ม้านำเหล่านักรบเดนตายอยู่ข้างหน้า

"เอ้าาาา!! มึงเอาไอ้นี่ไปอมไว้ นมราชสีห์ ของดีมีน้อย!!..."

กล่าวจบ นักรบผู้พี่ก็หยิบกิ่งสมุนไพรเล็กๆออกมาจาก"ถุงไถ้"ก่อนที่จะยื่นออกไปให้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

"กูเอาทั้งต้นมาหั่นเป็นท่อนๆ เเล้วเอาไปตากเเดดให้กรอบ ก่อนที่จะคั่วดัวยเกลือเเบบว่าไฟอ่อนๆนะ เอาให้หอมกรุ่นๆ พอมีควันจางๆลอยขึ้นมา กูก็เริ่มสวดคาถา
สังวิทาปุกะยะปะ นะโมพุทธายะ นะมะพะทะ 7 จบ พร้อมธูป 5 ดอก เเล้วเอามาอาบเเสงจันทร์วันเพ็ญไว้สัก 1 เพลา เป็นอันเสร็จพิธี ไข้ป่า เจ้าที่ ผีโขมด ไม่มีทางได้กล้ำกรายมึงหรอก!!..."

หลวงพิชัยอาสา มองนักสู้ผู้พี่ที่มีน้ำใจ ก่อนจะหยิย"นมราชสีห์"เข้าไปอมไว้ในปาก ชายหนุ่มจากเมืองพิชัยเเทบจะไม่เชื่อสักนิดเลยว่า ข้าเก่าเต่าเลี้ยงของพระยาตาก หลวงพรหมเสนา หรือ จ่าเมือง ทหารชั้นประทวนจากคุ้มเชียงทอง เนินเขาเตี้ยๆริมฝั่งเเม่น้ำปิง ที่รับใช้ใกล้ชิดพระยาตาก มาเเต่ครั้งที่อยู่เมืองตาก จะมีพิษสงรอบตัวได้ถึงขนาดนี้ เป็นคนที่ชอบทางด้านไสยศาสตร์ วิชาคาถาอาคม เป็นหมอสักยันต์ให้เเก่บรรดาทหารทั้งหลายของพระยาตาก เเถมยังเก่งการใช้ธนูเป็นเลิศเสียอีก!!....

"มันจะสู้ ต้นห้อตะพายควาย ของทางบ้านเราได้หรือเปล่าล่ะพี่?!..."
"ดีกว่า!!..ไอ้นั่นน่ะมันให้เเต่มีเรี่ยวมีเเรงอย่างเดียว อมเเล้วเคี้ยวไว้ในปากสักพัก ควายทั้งตัวก็ยังเเบกขึ้นดอยเฉย!! เเต่เรื่องไข้ป่า ดับพิษร้อน ถอนพิษไข้ สู้เจ้าตัวนี้ไม่ได้หรอก!!.."

"เเถวนี้ไม่มีใครอยู่เลยหรือ พี่จ่า?.."

หลวงพิชัยอาสาเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะสังเกตุมาตลอดทางว่าพื้นที่เเถบนี้มีเเต่ป่ารกชัฎ พื้นที่เป็นที่ดอน พืชสวนป่านาไร่ มองหาเท่าไรก็ไม่เจอสักที!!

"ใครจะเข้ามาอยู่?!..ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น คนพากันหนีไปอยู่ที่อื่นกันหมด หลวงท่านก็สั่งให้ยกเลิกเก็บภาษีนาที่บ้านนี้ ก็ยังไม่มีใครกลับเข้ามาอยู่อีกเลย ไอ้ที่ปลูกอะไรไม่ได้หน่อไม่ได้กอน่ะไม่เท่าไร "ไข้ป่า"นีสิ คนเขากลัวกันนัก!!

"เเล้วทางคุณพระท่าน ที่เเยกหลอกล่อพวกอังวะออกไปทาง"ดงพญาไฟ" นั่นหล่ะ จะไม่หนักหนาสาหัสสากรรจ์กว่านี้ดอกหรือ พี่จ่า?!..."

"มึงก็รู้!! ทางนั้นมีใครเขาไปกันบ้างล่ะ?! ยอมรับเลยว่า กลศึกของนายเราเดาทางยาก ถ้ากูเป็นนายทัพเเห่งอังวะ กูก็ไก่ตาเเตกเหมือนกันว่ะ ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจไปทางไหนดี?!!...

"เฟี้ยววววววววววว!!........"
"เฮ้ยยยยยยย!! ไอ้จ้อย หม๊อบบบ!!.."

สิ้นเสียงลูกธนูที่พุ่งเเหวกอากาศมาข้างหลังอย่างรวดเร็วนับสิบๆดอก บัดนี้ได้ผ่านหัวของคนทั้งคู่ที่หมอบก้มสุดตัวอยู่บนเเผงคอม้าได้ทันท่วงที ชนิดเส้นยาเเดงผ่าเเปด!! นักรบเดนตายทั้งคู่ ต่างก็ไม่ยอมเสียเวลาหันกลับไปมองข้างหลังอีกต่อไป ต่างพากันกระตุกบังเหียน กระทีบโกลนม้าอย่างสุดเเรงเกิด เเล้วพุ่งทะยานไปข้างหน้า หมายจะเเจ้งให้เพื่อนนักสู้ผู้ร่วมตาย ที่เดินเกาะกลุ่มกันอยู่ข้างหน้า ได้รับรู้ถึงภยันตราย ที่บัดนี้มันได้ไล่ล่ามาถึงเเล้ว!!

"ท่านพระยาขอรับ หลวงพรหมเสนา หลวงพิชัยอาสา ห้อตะบึงขี่ม้าพุ่งมาที่นี่เเล้วขอรับ!!..."

หลวงราชเสน่หา กล่าวพลางก็บรรจุกระสุนดินปืนขึ้นนกเตรียมใช้งานอย่างเร่งรีบ เพราะภาพที่เห็นอยู่ข้างหลังในขณะนี้ กองม้าเร็วส่วนหน้าทะลวงฟันอังวะ เกือบ 100 ตัว กำลังขี่ม้าไล่ล่าเพื่อนร่วมตายทั้ง 2 มาอย่างกระชั้นชิด หลวงราชเสน่หามองจ้องท่านพระยาตาก ด้วยสายตาไม่กระพริบ เสี้ยววินาทีในขณะนี้ เป็นเวลาเเห่งชีวิตโดยเเท้!!

สีหน้าอันเรียบเฉย หยาบกระด้าง ของพระยาท่าน ที่ขณะนี้มองย้อนกลับหลังไปในภาพที่เหล่านักรบอังวะกำลังควบม้ารุมไล่ต้อน มิตรสหายร่วมตายมาอย่างบ้าคลั่ง!!

"ไปช่วยจ่า กับไอ้จ้อยม้น!!..."

สิ้นเสียงพระยาตาก ดาบที่ขัดอยู่ข้างหลัง ก็ถูกกระชากออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว

"สู้มัน!!.."

ม้าคู่กายที่ยืนสงบนิ่งเพียงชั่วครู่ บัดนี้ เเผดเสียงดังสนั่นลั่นก้อง!! พร้อมกับยกขาหน้าตะกายอากาศอย่างรุนเเรง เเล้วพุ่งกระโจนทะยานย้อนกลับไปในทันที

ภาพที่เห็นอยู่ในขณะนี้ ม้า 2 ตัว...กับนักรบที่อ่อนล้าสี่ซ้าห้าสิบคน ได้ตัดสินใจพุ่งเข้าหากองกำลังอังวะที่เเข็งเเกร่ง อย่างที่ไม่คิดกลัวตัวตาย!! ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็รู่กันอยู่ว่า กลุ่มอริราชศัตรูที่อยู่ตรงหน้านั้น ต่างก็เป็นที่น่าเกรงขามไปทั่วทั้งปฐพี อันมีเหล่านักรบอยู่บนหลังม้าศึก ที่เคยผ่านสมรภูมิเลือดมาอย่างโชกโชน!! ซึ่งตรงนี้ก็เป็นที่พิสูจน์ยืนยันต่อฟ้าต่อดินได้เลยว่า

"นักสู้กรุงศรี ไม่มีหนีใคร!!..."