*** ตำนานนักรบกรุงศรี!!...***

16.ฉันจะรอ...
www.arjanpong.com
#ตำนาน #กรุงศรี #อยุธยา #อังวะ #อิรวดี

"ลุงคำ อย่าาาาาาา!!.."

ช้าไปเสียเเล้ว!! เสียงร้องตะโกนไล่หลังของเเม่นางโพ ก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งตาเฒ่าเอาไว้ได้ ภาพที่ทุกคนได้เห็นอยู่ในขณะนี้ ธนูจากเหล่าพลธนูอังวะ 10 กว่าดอก ที่ขณะนี้ได้เสียบไปทั่วทั้งร่างของเเกจนพรุนไปหมด เลือดสาดกระเซ็นเเดงฉาน!! ก่อนที่ตาเฒ่าจะค่อยๆทรุดตัวลงกองอยู่กับพื้น ในขณะที่มือขวายังคงถือไต้ติดไฟเอาไว้ สายตามองไปยังกลุ่มทหารม้าจู่โจมทะลวงฟันกลุ่มใหญ่ ที่กำลังเเกว่งดาบควบม้ากระโจนมาทางเเกอย่างบ้าคลั่ง!!

"มาเลยยย..พวกมึงพากันเข้ามาเลยยยยย!!.."

เสียงเล็ดลอดไรฟันในขณะที่ใบหน้ายังคงเเนบอยู่กับผืนเเผ่นดินของตาคำ มันช่างเป็นเสียงที่ดุดันน่ากลัวเป็นยิ่งนัก!! สำนึกสุดท้ายที่เหลือ นั่นก็คือ เเกพยายามเหยียดมือขวาไปจนสุดตัว เพื่อให้ปลายเเสงสุดท้ายของไต้ไฟ จ่อเข้าพอดีกับระเบิดที่ทำจากดินเหนียวข้างในไส้กลวง ยัด"ดินปืน"ไว้เสียจนเเน่น ที่ฝังเอาไว้ตื้นๆเเล้วพรางด้วยฟางข้าวปิดบังเอาไว้อีกที.....

"ตู๊มมมมมม!!....."

เสียงดังปานฟ้าถล่มดินสะเทือน!! พร้อมกับร่างของทั้งคนทั้งม้าอังวะนับสิบๆ ลอยละลิ่วปลิวละล่องไปคนละทิศคนละทาง ฝุ่นปลิวพุ่งฟุ้งกระจายจนมองอะไรเเทบไม่เห็น ร่างของเฒ่าคำ บัดนี้ไม่เห็นเเล้ว!! เสียงลูกเด็กเล็กเเดงต่างตะโกนร้องไห้กันกระจองอเเงเกาะเเข้งเกาะขาผู้ใหญ่ด้วยตัวอันสั่นเทา

"ยาย!! กอดอีจุกไว้ให้เเน่นนะ!!..."

สิ้นเสียงสั่งของเเม่นางโพ ที่ตะโกนบอกเพื่อนบ้านที่อาสารั้งทัพอังวะ ไม่ให้ไล่ติดตามบดขยี้กองกำลังพระยาตากได้ทัน ทั้งๆที่ล่วงรู้ชะตากรรมไว้ล่วงหน้าเเล้วว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของพวกเธอ ต่างคนต่างก็กอดลูกหลานเอาไว้เเนบอก เสียมยาวๆ ไม้เเหลมๆ เคียวไร้คม อันที่พอจะหยิบกันมาได้ ต่างก็กวัดเเกว่งปัดป้องอยู่ข้างหน้า มือขวาก็กอดลูกหลานไว้เเน่น...

เเม่นางโพ ดีดตัวเองออกมาข้างหน้าสัก 4-5 วา ขวานคู่ซ้ายขวาของเเม่นาง ฟันฉับลงไปอย่างไร้ทิศไร้ทาง เหล่าทหารราบจู่โจมทะลวงฟันอังวะ ที่ฝ่าดงขวาก ดงระเบิด ได้เข้ามาเป็นกลุ่มเเรกก็ต้องหยุดชะงักลง เพราะคมขวานของเเม่นางไม่รู้ว่าจะมาทิศทางใดกันเเน?!..

ภาพของชายอันเป็นที่รัก หลังจากที่เก็บผักหาปลามาได้ ก็จะเป็นหน้าที่ของเธอที่จะหุงหาอาหารทำกินกันต่อไป ส่วนพี่มาดของเธอ ก็จะหยิบดาบคู่เล่มยาวขึ้นมา หมั่นฝึกซ้อมเพลงดาบอยู่เสมอ โดยมีนังหนูลูกสาวคนเดียววัย 5 ขวบ นั่งฉอเลาะออดอ้อนพ่ออยู่ไม่ไกล ท่วงทำนองร่ายรำเพลงดาบของเขา
ดูช่างลึกล้ำนัก เป็นเพลงดาบที่สวยงามมาก เป็นเพลงดาบที่มีทั้งรุก และรับ โดยมากผู้ใช้ดาบเป็นอาวุธขั้นสูงมักใช้ดาบสองมือ คือ มือละด้าม คล่องแคล่วเปรียบได้กับมีสองคนในคนคนเดียว ข้างนึงรับ ข้างนึงรุก ข้างนึงหลอก ข้างหนึ่งจู่โจม เธอเเอบชำเลืองมองดูด้วยความชื่นชมทุกครั้งไป....

เเต่ทำไมในครั้งนี้?! เพลงรุกเเละเพลงรับจากขวานคู่ของเธอ มันถึงได้สะเปะสะปะมากมายขนาดนี้?!! เงื้อง่าฟาดฟันลงไปในเเต่ละที ก็มีเเต่เสียงเย้ยเยาะ หัวเราะ เหยียดหยัน จากนักรบเดนสงครามพวกอังวะทุกครั้งไป....

"พิษสงมากนัก อีนังนี่!!..."

องครักษ์ฝั่งขวา หนุ่มนักฆ่าคนสนิทของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกรมทหารม้าจู่โจมทะลวงฟัน จากค่ายโพธิ๋สามต้น ที่เเสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด กับการที่ลูกน้องของตน ไม่ยอมจัดการกับศัตรูให้เด็ดขาดเสียที!! นักฆ่าหนุ่มจากลุ่มเเม่น้ำอิรวดี ได้กระตุกบังเหียนเเล้วกระทืบโกลนม้าอย่างเเรง ควบพุ่งโจนทะยานเข้ามาหาเเม่นางทางด้านหลังทันที ทวนยาวหลังม้าไม่มีกระบัง แต่มีภู่ขนสัตว์ จามรี ผูกไว้เป็นพวงตรงคอทวน ถูกชักดึงออกมา เงื้อเเขนซัดสุดเเรงเกิด!!..

"ฉึกกกกกก!!...."

เสียงทวนยาวอันเเหลมคม ได้เเหวกว่ายอากาศพุ่งตรงมาสู่เป้าหมายทางด้านหลัง จนทะลุออกมาตรงหน้าท้องของเเม่นางอย่างเเม่นยำ!! เธอสะดุ้งสุดตัว เลือดเป็นลิ่มๆหลั่งล้นไหลทะลักออกมาจนเเดงฉาน สายตาของเธอหันกลับจ้องมองมายังหมาลอบกัด ที่ซัดผู้หญิงลับหลังอย่างไร้ศักดิ์ศรี!!

ร่างของเธอค่อยๆร่วงหล่นลงพื้นดินอย่างช้าๆ พร้อมกับมือยังคงกุมขวานสองเล่มไว้เเน่น ในจังหวะที่นักฆ่าหนุ่มใจโฉดได้ควบม้ามาถึง เเล้วงัดทวนขึ้นมาใช้ตีนเหยียบหน้า กระชากทวนกลับขึ้นมาในทันที!!..

"ฆ่าเเละเผามันให้หมด!! เร็ววววว!!...."

สิ้นเสียงสั่งจากนักฆ่าเเห่งลุ่มน้ำอิรวดี เสียงกรีดร้องจากลูกเด็กเล็กเเดง ที่ถูกฆ่าทิ้งอย่างน่าเวทนา ปราศจากความปราณีใดๆทั้งสิ้น!! หอกซัดที่ไม่มีกระบังยาว 3 วา ได้พุ่งเข้าเสียบทะลุ"อีตุ่ม" เเม่ลูกอ่อน ที่มันเอาลูกผูกสะพายเเล่งด้วยเศษผ้าถุงเก่าๆ เเล้วเเขวนลูกน้อยเอามาไว้อยู่ข้างหน้า จนล้มลงขาดใจตายทั้งเเม่ทั้งลูก...

อีโพ..ค่อยๆคลายมือออกจากขวานคู่เล่มนั้นอย่างช้าๆ ในขณะที่ใบหน้าของเธอยังคงเกลือกกลั้วอยู่กับพื้นดินถิ่นกำเนิด สายตาของเธอที่เห็นอยู่ในขณะนี้ คือเหล่าผู้คนที่เธอเห็นมาตั้งเเต่เกิด เคยได้วิ่งเล่น หยอกล้อ กันมาตั้งเเต่เด็ก..บัดนี้ภาพต่างๆเหล่านั้น กำลังจะจางห่างหายไปในอีกไม่ช้านี้เเล้ว...

"พี่มาดดดด...ฉัน..ฉันไม่ไหวเเล้วววว......"

เสียงสุดท้ายผ่านลำคอเบาๆของอีโพ ได้พูดผ่านออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของเธอจะสั่นสะท้านเเล้วนิ่งหยุดไป พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆดับสนิทสิ้นลง ในขณะที่เปลือกตาชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลรินเจิ่งนองไปทั้ง 2 เเก้มของเเม่สาวน้อย ที่ยังคงรอคอยการกลับมาของชายคนรัก อยู่ ณ.ที่เเห่งนี้..ตลอดไป.........