15.โพสาวหาญ!!...

ครั้นเพลาบ่ายประมาณ 4 โมง ณ.วันอาทิตย์ เดือนยี่ ขึ้น ๕ ค่ำ ลุศักราช ๑๑๒๘ ปีจออัฐศก กองกำลังของอังวะโดยการนำของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกองทะลวงฟัน มือขวาของ "เนมโยสีหปะเต๊ะ" เเม่ทัพใหญ่เเห่งค่ายโพธ์สามต้นของอังวะ ได้เคลื่อนพล 2,000 นาย หมายเอาหัวของพระยาตาก หิ้วกลับเข้าไปยังค่ายโพธิ์สามต้นให้ได้ ยิ่งมารู้ข่าวจากม้าเร็วของเสือหมอบเเมวเซา ได้เเจ้งว่ากองกำลังทหารม้าจู่โจมทะลวงฟัน 30 ม้า พร้อมทั้งกองกำลังนักรบอีก 200 นาย ที่มาจาก ปากน้ำโยทะกา กับสมรภูมิบางคาง เเขวงเมืองปราจีน ที่กำลังจะเดินทางกลับมายังค่ายโพธิ์สามต้น บัดนี้ ถูกกองกำลังพระยาตากตีเเตกที่บ้านพรานนก เสียสิ้น!!...

ความเเค้นที่มันจุกอยู่ในอก ถึงกับเเทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ต่อการพลาดท่าเสียทีเเก่พวกนักรบหนีตายเหล่านั้น!! มันจะมีปัญญาอะไรที่จะมาต่อกรกับกองทัพอังวะที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรได้!!..

เหล่าพลรบร่วม 2,000 นาย ของอังวะในขณะนี้ ที่ต่างก็ทำเวลาเร่งรีบด้วยความหื่นกระหาย หมายล้างอายให้กับเพื่อนๆ ที่พลาดท่าเสียทีมาก่อนหน้านี้เเล้ว จวบจนกระทั่งกองกำลังทั้งหมด ก็ได้ผ่านเข้ามายังทุ่งราบ เเลเห็นควันไฟหุงหาอาหาร ที่อยู่ไกลริบๆของหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า....

"เย๊ยยยยยยย!!..ย่าด บ่า โอ๊งงงง!!......."

มองย่า หัวหน้าใหญ่ ได้ส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุด!! เพราะภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าอยู่ในขณะนี้ มันช่างเงียบเชียบจนผิดปกติเสียเหลือเกิน เหล่าเเม่หญิง เด็กๆ เเลคนเเก่ทั้งหลาย ต่างก็พากันนั่งจับกันเป็นกลุ่มๆ ล้อมรอบเตาไฟที่กำลังหุงหาอาหารกันอยู่ในขณะนั้น หาได้มีทีท่าว่า
จะตื่นตระหนกตกใจต่อการมาของกองกำลังของพวกตนไม่!!...

"โตจิ บาย๊อง โยเดีย ติ๊กติ๊ก ปุงมางมะโฮ๊ะ!!.."

มองย่า ได้หันไปสั่งการองค์รักษ์ฝั่งขวา ให้ควบม้าไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านเล็กๆเเห่งนี้ ทำไมมันถึงได้เงียบเชียบจนผิดปกตินัก?!! เจ้านักฆ่าหนุ่มมือขวาคนสนิท เมื่อได้รับคำสั่งจากนายใหญ่ ก็ขี่ม้าย่างกรายออกไปอย่างไม่เร่งรีบ....

"หวีดดดดดดดดดดด เปล๊งงงงงงงง!!......"

เสียงลูกธนู หวีดร้องเเหวกอากาศพุ่งทะยานเข้าสู่เป้าหมาย นั่นคือหมวกเหล็กที่สวมอยู่บนหัวของหัวหน้าใหญ่ "มองย่า" ได้อย่างรวดเร็วเเละเเม่นยำ ก่อนที่ลูกธนูดอกนั้นจะเด้งกระเด็นกระดอนตกลงไปสู่พื้น โดยที่เป้าหมายจะได้ทันระมัดระวังตัว...

"ฉิบหายล่ะกู!! จัญไรเอ๊ยยย!! หมายเล็งเข้าเบ้าตา ผีห่าเสือกปัดขึ้นไปโดนหมวก!! ถุ๊ยยย!!....."

เฒ่าคำ พรานล่านกเเห่งบ้านข้าวเม่า ลุกพรวดออกจากที่ซ่อน!! โกยอ้าววิ่งกลับเข้าไปยังหมู่บ้านอย่างไม่คิดชีวิต!!..

"ชิติติ!! อะกงเเสะ!! อะกงเเซ!! เย๊ยยยยยยยย!!..."

สิ้นเสียงประกาศิตของ"มองย่า" ทีตะโกนก้องร้องลั่นให้นักรบทุกคน พุ่งตรงไปข้างหน้า ฆ่ามันให้หมด!! บดขยี้ไม่ให้เหลือซากอย่าไว้ซึ่งความปราณี เหล่านักรบอังวะต่างก็รอเสียงคำสั่งนี้มานานเเล้ว หน่วยราบทะลวงฟันชุดเเรกหนึ่งกองร้อย วิ่งร้องตะโกนเรียงหน้ากระดานเข้าไปในหมู่บ้านอย่างบ้าคลั่ง!! ตามติดด้วยเหล่าพลม้าธนูไฟอีกหนึ่งกองร้อย ตีโอบเป็นรูปครึ่งวงกลม เเล้วกระหน่ำยิงด้วยธนูไฟจากบนหลัง เป้าหมายอยู่ที่กระท่อมเพิงหมาเเหงนที่มุงด้วยหญ้าฟาง จนเกิดไฟลุกติดพรึบไปทั่ว ท้องฟ้าเเดงฉานประหนึ่งดังสีเลือดที่ถูกฉาบไว้โดยพญามัจจุราชก็มิปาน!!...

"พวกเราพร้อมมั๊ย?!!...."

เสียงพูดเบาๆที่ผ่านออกมาจากปากของนังโพ พร้อมกับขยับขวานคู่ให้กระชับมือ ทั้งมองไปรอบๆตัวในขณะนี้ ที่ล้วนมีเเต่เหล่าบรรดาผู้หญิง เด็ก เเละคนเเก่ ที่ยืนหันหลังเบียดชนกันด้วยกายที่สั่นเทา ใครมีลูกอ่อนก็ใช้ผ้าสีซีดผืนเก่าๆผูกมัดติดไว้เเน่นเเขวนอยู่ข้างหน้า ส่วนเด็กโตหน่อยก็เกาะเเข้งเกาะขาของผู้เป็นเเม่เเละยายร้องไห้ขวัญเสียอย่างไม่ยอมห่าง เเต่ละคนไม่เคยผ่านการรบในสมรภูมิใดๆมาก่อนเลย อาวุธที่พอจะหยิบฉวยกันขึ้นมาได้ ก็มีเพียงเเต่ มีด พร้า เคียว หรือไม่ก็ไม้ยาวๆที่เหลาปลายให้เเหลมๆ ก็ถือว่าเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในยามนี้ ก่อนที่เฒ่าคำ จะวิ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่ม พร้อมขึ้นลูกธนูเหยียดเเขนจนสุดเตรียมพร้อมลุย!!..

"สวบบบบบบ!!.."
"อ๊ากกกกกกกก

เสียงร้องอย่างโหยหวน ของหน่วยราบทะลวงฟันอังวะชุดเเรก ที่กรูวิ่งกันเข้ามาด้วยเท้าเปล่า ก่อนที่จะเข้าถึงลานของหมู่บ้าน ก็เจอ"ขวาก"เเหลมๆ ที่ถูกโรยเอาไว้เเล้วพรางทับไว้ด้วยฟางข้าว เกลื่อนกราดดารดาษไปทั่ว!! ต่างพากันกระโดดเหย็งๆ เลือดเต็มตีน!! ยกขาเเหกปากร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่อายใคร!!...

"อีจาด!!..จุดระเบิด!!...."

นังโพ ตะโกนสั่งน้องสาวเเท้ๆที่ถือ"คบไต้"จุดไฟอยู่ข้างๆ ให้รีบจุดชนวนไปยังระเบิดที่ทำจากดินเหนียวข้างในไส้กลวง ยัด"ดินปืน"กับ"ขวากไม้"เล็กๆ เอาไว้ข้างในจนเเน่น เเล้วเเอบฝังอยู่ใกล้ๆกับ "ขวากดินเเข็ง" ที่พรางตาไว้ด้วยฟางข้าวที่เหล่าบรรดานักรบอังวะนับร้อย กำลังดิ้นพราดๆเลือดสาดกระจายกันอยู่ในขณะนี้....

"จ๊ะพี่!!.."

สิ้นคำพี่ น้องสาวในไส้ของนังโพ ก็ขยับออกไปข้างหน้าพร้อมกับก้มตัวลงพร้อมกับ"คบไต้" ที่ทำจากเปลือกเสม็ดคลุกกับน้ำมันยาง แล้วห่อด้วยใบไม้เป็นดุ้นยาวๆ ที่กำลังจะจ่อจุดกับสายชนวนระเบิด เพื่อที่จะให้มันวิ่งไปยังตัวของระเบิด ที่ฝังอยู่ไม่ไกลออกไปเท่าใดนัก

"ปังงงง!!.."

เสียงปืนยาวคาบศิลา ซึ่งเวลาจะยิงต้องใช้ หิน"คาบศิลา"ตอกกระทบโลหะ หรือกระทบกันเอง เพื่อจุดดินขับในถ้วยที่โคนปืน ให้ไฟแล่บติดดินขับ วิ่งเข้าไปทางรูที่ท้ายลำกล้อง แล้วจึงเกิดการลุกไหม้ในดินปืน ระเบิดกระสุนออกไป พุ่งเเหวกอากาศ เจาะเข้าไปที่ขมับซ้ายของนังจาดอย่างเหมาะเจาะ จนใบหน้าของหญิงผู้เคราะห์ร้าย เเตกเเหลกหายไปเเถบหนึ่ง พร้อมกับร่างของเธอก็ทรุดกองกระตุกอยู่ตรงนั้นเพียงครู่ ก่อนที่จะหยุดนี่งไป....

"อีจาดดดดดด!!.."

เสียงของเฒ่าคำที่ได้กู่ก้องร้องตะโกนลั่น เมื่อได้เห็นภาพอันสะเทือนใจผ่านไปเมื่อสักครู่ ก่อนที่ตาเฒ่าจะค่อยๆหลับตา เเล้วขอสูดลมหายใจเข้าลึกๆเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะลืมตาจ้องเขม็งไปยังข้างหน้าด้วยความโกรธ...ตาเฒ่าตัดสินใจเเล้ว..เเกทิ้งธนูอย่างไม่ใยดี ก้มคว้าเอา"คบไต้"ของนังจาดที่กลิ้งมาอยู่ข้างๆเเก ในขณะที่ไฟยังติดอยู่ หยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เเล้ววิ่งชูออกไปข้างหน้า ด้วยเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง หวังจะเข้าไปจุดระเบิดด้วยตัวเองให้ได้!!..

"ลุงอย่าออกไป!! กลับเข้ามา!!......"

ช้าไปเสียเเล้ว เสียงของเเม่นางโพ ไม่อาจที่จะหยุดยั้งเฒ่าคำในขณะนี้ได้ ภาพที่เธอเคยเห็นมาตั้งเเต่เด็กๆ ลุงเเก่ใจดีมีน้ำใจ ที่รู้จักหลบหลีกปลีกภยันอันตรายที่จะมาถึงตัวได้ทุกครั้ง มาบัดนี้..กลับวิ่งเข้าไปหาความตาย ด้วยห้วใจของเลือดนักสู้อย่างไม่สะทกสะท้าน!!....