14.ไปเถอะพี่!!....
www.arjanpong.com
#ตำนาน #นักรบ #อยุธยา #อังวะ

ภายในเพิงที่พักของพระยาตาก บัดนี้ เหล่าราษฎรที่หลบลี้หนีภัยจากกองทัพอังวะซึ่งอยู่ตามสถานที่ต่างๆ พอรู้ว่ามีกองกำลังของกรุงศรี ตีทัพพม่าเเตก!! ขวัญเเละกำลังใจก็กลับมาทันที พวกที่หลบลี้หนีซ่อนก็ค่อยๆออกมาเผยตัวกันอย่างมากมาย เหล่าพวกผู้ชายต่างก็พากันมาสมัครเป็นเพื่อนร่วมรบ หวังเพียงกู้กรุงศรีกลับคืน!! โดยมีเฒ่าคำ นายพรานนักล่านกจากบ้านข้าวเม่า เป็นผู้นำเหล่าผู้กล้าทั้งหลาย ออกมาจากที่ซ่อนอย่างเปิดเผย อย่างไม่รักตัวกลัวตายอีกต่อไป....

ใครที่พอจะหามีด หาขวาน มีค้อน มีเคียว ที่พอจะหยิบฉวยกันมาได้ ต่างก็นำมาเป็นอาวุธสงครามในการกอบกู้กรุงศรีในครั้งนี้ ใครที่ไม่มีอาวุธก็ออกไปหาไม้เเดง ไม้มะเกลือ ที่มีอยู่มาตรงท้ายทุ่ง นำมาเหลาให้เเหลม ไม่ต้องมีคอหอก กระบังหอก พู่หอกให้เสียเวลา!! เน้นที่จะทำเอาไว้ใช้งานจริงๆ เช่น

เหลาใบหอกให้เป็นทรงพระขรรค์ หากจะใช้ ฟัน แทง รับและเข้าปะทะเป็นหลัก 
หอกทรงใบข้าว ใช้แทง ใช้ปลายฟัน ตวัด ปัด เฉือน เป็นหลัก 
หอกทรงใบพาย ใช้ฟัน ปาด เฉือน เป็นหลัก 
หอกทรงใบโพธิ์ ใช้ฟัน แทงเปิดบาดแผลให้กว้าง เป็นหลัก

เเต่ถ้าหากจะพุ่งหอกฉึกเดียวให้ปักอกของศัตรู มัวเเต่มาใช้ไม้เเดง ไม้มะเกลือ เดี๋ยวก็ไม่ทันการ โน่นนนน ต้องไปดงไผ่ทางทิศเหนือนั่น!! ไปเลือกเอาลำสวยๆงามๆขนาดเหมาะมือ เอามาเหลาตรงปลายซะให้เเหลม เพราะไม้ไผ่มันเบาเเละเเหวกอากาศได้เร็ว ในระยะหวังผล 10 วา ไม่น่าพลาด!!..

ไม้เเดงเนื้อเเข็งที่เหลือ มันช่างเเข็งทนทานดีนัก ก็เอามาตัดหยาบๆคล้ายๆกาบกล้วย กว้างคืบยาวศอก เรียกว่า"ดั้ง" เอาไว้สำหรับรบประชิดตัว เเต่ใครมีหนังวัว หนังเก้ง หรือหนังกวาง ก็เอามาตอกๆ ยึดๆ ขึงให้ตึงติดกับดั้งเข้าไว้ ก็จะมี"โล่"ไว้ใช้งานได้เหมือนกัน เเต่ไอ้กลมๆคล้ายกะทะที่เรียกว่า"เขน" ไม่มีใครคิดอยากจะทำ เพราะไม่มีเวลาเหลือเฟือที่จะมาประดิษฐิประดอย เครื่องป้องกันอาวุธเหล่านั้น!!

ส่วนเเม่หญิงทั้งหลาย ต่างก็ช่วยกันกุลีกุจอเอาดินมาเผาให้เเข็ง เเล้วนำมาทำเป็น"ขวาก" เอาไว้โรยเพื่อคอยขัดขวางการเดินทัพของศัตรู เพราะความเเหลมคมของมันนี่เเหละ อย่าว่าเเต่คนเลย ช้างก็กลัว!!...

เสียงควบม้าที่มาเเต่ไกลอย่างรวดเร็ว พร้อมฝุ่นที่ฟูฟุ้งพุ่งกระจายของหลวงพิชัยอาสา ทำให้สายตาของทุกคู่ต่างก็มองไปยังเสียงม้าที่กำลังควบเข้ามานั้นอย่างสนอกสนใจ ทุกคนต่างก็ค่อยๆเดินออกมาจากเพิงที่พักของตนเอง เเล้วเดินตามเข้ามาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย....

ม้าสีน้ำตาลเข้มตัวนั้น มาหยุดอยู่ที่หน้าเพิงของพระยาตาก ที่ในขณะนี้มี พระเชียงเงิน จมื่นราชเสน่หา เเละเฒ่าคำ กำลังนั่งปรึกษากันอยู่ภายในเพิง ซึ่งหลวงพิชัย ก็รีบดีดตัวเองลงจากหลังม้า ก่อนก้าวเข้ามาในเพิงอย่างเร่งรีบ!!...

"ได้ความประการใด จ้อย!!..."
"ขอรับท่านพระยา กองกำลังอังวะ ประมาณไม่ต่ำกว่า 2,000 กำลังเร่งมุ่งหน้ามาทางนี้เเล้วขอรับ!!..."
"ถึงไหนเเล้ว?!!..."
"ทุ่งอุทัย เลียบคลองข้าวเม่า กำลังจะเข้าสามบัณฑิตเเล้วขอรับ!!..."

ใบหน้าที่หยาบกร้านชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อไคล ของชายที่หลายคนต่างก็ฝากชีวิตเอาไว้ ดูเเล้วช่างเเสนจะอ่อนล้าเสียเหลือเกินในเวลานี้ นอกจากดวงตาที่เด็ดเดี่ยวประดุจเเววตาเสือคู่นั้นต่างหาก ที่เปล่งประกายฉายเเววเเห่งความทรหด อดทน ออกมาอย่างเห็นได้ชัด พระยาตากรีบลุกขึ้น เเล้วกวาดสายตามองออกไปข้างนอก รอบๆเพิงที่พัก ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงอันดัง

"ทุกคน!!..จะต้องออกจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!! หยิบฉวยเอาเเต่เฉพาะอาวุธ เเล้วตามข้ามา!!..."

เสียงนั้นช่างดังฟังชัด เเละเปี่ยมไปด้วยอำนาจเสียเหลือเกิน พระยาตากหยิบหมวกล่วมทองกับกระบี่บั้งทอง อันเเสดงถึงเครื่องยศขุนนางชั้นพระยาเมื่อคร้้งกินเมืองตาก เเล้วนำขึ้นมาเอาไว้ไม่ห่างตัวโดยตลอด ก่อนที่จะผละออกไปจากเพิงอย่างเร่งรีบ

"ข้าเเละเเม่นางทั้งหลายจะขออยู่ที่นี่!!..."
"อีโพ!!..."

เสียงของไอ้มาดระล่ำระลัก พร้อมทั้งรีบเขย่าเเขนของเมียรักด้วยความตกใจ พร้อมกับพระยาตาก ก็ได้หยุดหันมามองในทันทีทันใดในเวลาพร้อมกัน

"พวกข้าได้พูดคุยปรึกษากันเเล้ว พวกข้ายินดีที่จะให้ลูกๆเเละสามีทั้งหลายของพวกข้า ให้ติดตามทัพของท่านพระยาไปหนทุกเเห่ง ครั้นหากเราหอบลูกจูงหลานกันไป รังเเต่จะถ่วงทัพของท่านให้พะว้าพะวงไปเสียเปล่าๆ อีกอย่างความเป็นหญิงของพวกข้า ก็อาจจะยับยั้งรั้งรอให้พวกอังวะ ไม่ให้ติดตามกระชั้นชิดได้ทันท่วงที ไม่ต้องห่วงพวกข้าหรอก...

"เอ็งหยุดพูดได้เเล้ว!!..."

ไอ้มาดพูดจบ ก็รีบเอามือปิดปากเมียรักทันที เเต่เธอกลับเเกะมือของเขาออกมาอย่างเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ไอ้มาดถึงกับตะลึง!! เพราะตั้งเเต่ใช้ชีวิตร่วมกันมา มันก็ยังไม่เคยเห็นรอยยิ้มอย่างนี้ของเธอมาก่อน...

พระยาตาก จ้องมองสองหนุ่มสาวด้วยสายตาอันชื่นชม ก่อนที่จะหันหลังกลับ รีบเดินไปขึ้นม้าคู่ใจ ก่อนที่จะควบออกไปทันที...

"เฮ้ยยยยย!!..พวกมึงจะรอห่าอะไรวะ?! รีบตามท่านพระยาไปประเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวพลัดหลงตามไม่ทันกันหรอก...."

"อ้าวววว เเล้วลุงไม่ไปกับพวกข้าเหรอ?..."
"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูเอาตัวรอดได้อยู่เเล้ว.."

เฒ่าคำกล่าวจบ ก็ไสหัวไอ้เด็กหนุ่มคราวลูกคราวหลานคนนั้นจนเซผงะไปข้างหลัง ก่อนที่เเกจะหันหลังกลับมาคุยนัดเเนะกับผู้ที่อาสาอยู่ต่อไป

"เมื่อตะกี้ เอ็งพูดอะไรออกไปรู้หรือเปล่าโพเอ้ยยยย......."
"รู้จ๊ะ บอกเเล้วไงว่าไม่ต้องมาทำเป็นห่วง!! พวกเราทุกคนไม่ไปไหนหรอก จะรอพี่เเละพวกเรากลับมากันทุกๆคน พี่ไปทำหน้าที่ของลูกผู้ชายเถิด รีบไปซิ..เดี๋ยวไม่ทันพวกเขานะ!!..."

หล่อนเอียงหน้าทำตาเขียว เสียงดุๆใส่ชายคนรัก...ไอ้มาดจ้องหน้าเมียสาวนิ่ง ก่อนที่มันจะคลายอ้อมกอดถอนหายใจยาวๆ กระชับดาบคู่ไว้มั่นเเล้วหันหลังรีบวิ่งจากไปทันที.....

นางได้เเต่เฝ้ามองภาพของชายอันเป็นที่รัก ที่ค่อยๆห่างออกไปอย่างช้าๆ ก่อนที่จะลับสายตาหายไปในดงป่าข้างหน้านั้น เสียงกรีดร้องที่ก้องอยู่ส่วนลึกของหัวใจ บ่งบอกถึงอาการปวดร้าวทรมานอย่างเเสนสาหัสของหญิงคนนี้ น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ ก็ค่อยๆไหลรินหลั่งรดหยดลงมา

"ลาก่อนพี่มาด!!..."

เสียงสะท้อนจากหัวใจดวงนี้ อยากจะฝากสายลมไปบอกกับชายอันเป็นที่รัก ให้ได้รับรู้ถึงความรู้สึกสุดท้าย ที่ต่อเเต่นี้เราทั้งสอง ก็คงจะไม่ได้พบเห็นหน้ากันอีก!!...