"อูยยยยยย...."

เสียงครางเบาๆของเจ้าทุ้ย บ่งบอกถึงอาการบาดเจ็บระบมไปท้่วสรรพางค์กาย ในขณะที่หน้านิ่วคิ้วขมวดของมัน ค่อยๆเผยอเปลือกตาข้างขวา พยายามลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ กับภาพที่เห็นเจ้ามาด หนุ่มใหญ่จากคลองข้าวเม่า กำลังหันข้างบดยาเข้ากับก้อนหินใหญ่ ข้างกายของมัน

"กูไม่ตายยย..."

"ไอ้มาดดด เเล้วนังหนูล่ะ??.."

เจ้าทุ้ยถามเสียงเบาๆในลำคอ ก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ด้วยความลำบากยากเย็น เจ้ามาดก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด ค่อยๆหันกลับมา เอาหัวหอมเเดงมาขยี้เเล้วทาลงตรงรอยตัวต่อที่เข้ามารุมต่อยตีเจ้าทุ้ย ที่พลัดตกลงไปในหลุมของพวกมัน จนบวมปูดบวมเป่งไปทั้งตัว ก่อนที่จะนำผักบุ้งสดๆใส่เกลือ ขยี้เเล้วนำมาพอกไปทั้งตัวให้กับสหายรัก

"โอ่ะ โอยยยยย ซี๊ดดดดด....."

เจ้ามาดต้องหยุดพอกผักบุ้งสดๆใส่เกลือลงไปบนตัวของเจ้าทุ้ย เพราะเสียงครางระงมของพิษบาดเเผลจากตัวต่อหลุมยักษ์ ที่คราวพลาดท่าตกลงไปในหลุมของพวกมัน!! เเต่เคราะห์ยังดีที่เจ้าพวกช้างป่าผีสิงโขลงนั้น ที่กำลังวิ่งไล่กระทืบเเกกับหลานสาวอย่างบ้าคลั่ง ต้องมารับเคราะห์เเทนจากพวกตัวต่อมหาประลัยฝูงนี้!! ทีไล่ตีไล่ต่อยอย่างไม่ลดละ จนพวกมันต้องวิ่งร้องโกญจนาทเเผดเสียงกันดังลั่น วิ่งหายกันไปในป่าลึกกันทั้งโขลง!!

"ยังไงเอ็งก็ต้องพอกไอ้ทุ้ย!! ไม่อย่างงั้นก็ต้องทิ้งเอ็งไว้ที่นี่!!....คุณพระท่านจะให้พ้นออกจากดงมรณะนี่ก่อนเพล เพราะเวลานัดหมายกับเจ้าตากที่ปราจีณ มันกระชั้นชิดเหลือเกิน!!.."

"เฮ้อออออ...."

เสียงถอนลมหายใจเบาๆของเจ้าทุ้ย ที่ขณะนี้มันพอลืมตาได้บ้างเเล้ว เเต่ว่ายังไม่มีเรื่ยวเเรงพอที่จะยันกายลุกขึ้นนั่ง

"มึงว่าจะทันมั๊ย??.."

"ไม่ทัน!!..."

เจ้ามาดเเทบจะสวนกลับทันที ที่สิ้นเสียงคำถามจากเจ้าทุ้ย!! ก่อนที่จะพอกสมุนไพรใส่ตัวเจ้าทุ้ยต่อ พร้อมกับอาการสะดุ้งไหวไปทั้งตัว นอนงอเป้นกุ้งหลังโก่งโค้งตัวงอ ที่บ่งบอกว่ามันเเสบมันร้อนสุดเเสนทรมานสักขนานไหน? กับตัวยาดูดพิษร้ายจากตัวต่อเเตนตำรับนี้!! ก่อนที่เจ้ามาดจะหันไปหยิบสมุนไพรอีก 3-4 ตัว ที่วางกองอยู่ข้างๆบนใบตองเเห้ง มาขยี้ๆใส่กะลาขัดมันขนาดย่อม พร้อมทั้งรินเหล้าป่าผสมลงไป เเล้วใช้กิ่งโสนคนเบาๆให้ตัวยามันเข้ากัน

"เอ็งไม่ต้องห่วงเเม่เดือนหรอก เเม่หนูพอเดินเขยกๆได้มั่งเเล้ว..."

"เเล้วมึงไปเจอนังหนูมันที่ไหน??..."

"นอนสลบอยู่ในถ้ำ ใยเเมงมุมเต็มตัวไปหมด!!..."

"อ้าวว เเล้วเจ้าตัวเเมงมุมล่ะ??....

เจ้ามาดไม่ตอบ กลับหันไปหยิบพริกไทยป่า มาขยี้ๆจนเป็นผง เเล้วค่อยๆบรรจงโรยลงไปในตัวยา ที่อยู่ในกะลานั่น..

"มึงจะเงียบทำสากกะเบืออะไร?? ฤาจะให้กูกราบตีนมึงเสียก่อน ถึงจะยอมเล่าต่อ!!..."

เจ้ามาดอดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นเพื่อนรักเพื่อนตายคนนี้ เริ่มที่จะกลับมาพูดจาโผงผาง ผ่าซาก กวนๆ ยียวนเหมือนเดิม อันเป็นลักษณะที่บ่องบอกได้ชัดว่า อาการของเพื่อนคนนี้เริ่มที่จะดีขึ้นเเล้ว...

"ข้าไม่ได้ไป..."

"อ้าวววววว...ไอ้ฉิบหาย!!.."

"คุณพระให้พวกเรา 3-4 คน ไปตามเจ้าทั้ง 2 พวกเขาไม่เห็นตัวมัน เข้าใจว่ามันคงจะตกใจหนีหาย หลังจากที่ถ้ำเเทบถล่ม เพราะเเรงสั่นสะเทือนไหวของโขลงช้าง ที่ถูกต่อหลุมต่อยตี วิ่งตีวิ่งหนีผ่านหน้าถ้ำไป...."

"เฮ้ออออ บุญพระคุ้มครอง เจ้าป่าเจ้าเขา เทพา อารักษ์ ปกปักษ์รักษาเอ็งเเท้ๆเชียว นังหนู......."

เจ้าทุ้ยถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่รู้ว่าหลานรักปลอดภัย จากป่าดงดิบอาถรรพ์เเห่งนี้!!

" ใบขี้เหล็ก ใบตองแตก ใบมะขาม ใบมะคำไก่ พริกไทย เหล้าป่า นี่มันเป็น"ยาทาพระเส้น" ตำรับยาพระโอสถของพระนารายณ์นี่!! กูไม่ต้องใช้!! เเล้วนี่มึงทำเป็นด้วยหรือ??..."

"เปล่าาา....ข้าทำไม่เป็นหรอก เป็นของเจ้ากรดมัน!! ทำไปให้เเม่เดือนทาถูที่ตรงเคล็ดขัดยอกฟกช้ำ คงไม่พอที่จะเเบ่งให้เจ้าหรอก!!..."

"ถุยยยย!! กูไม่ได้ขอ!! ขืนทาไป กูก็คงชักดิ้นชักงอ ตายโหงลงเหวตรงนี้ล่ะวะ!!...."

เจ้ามาดเเอบยิ้มหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นถือกะลาใส่ยา เดินตรงไปยังเพิงพักของคุณพระ ที่บัดนี้เเม่หนูเดือนได้พักอยู่กับพระเชียงเงิน ผู้เป็นพ่อบุญธรรมอยู่ในขณะนี้ โดยมีไอ้หนุ่มลึกลับจากคลองหันตรา นั่งอยู่กับพื้นตรงหน้าของคุณพระ ที่นั่งอยู่บนเเคร่ไม้ไผ่หยาบๆ ภายใต้เพิงทางมะพร้าวที่เอามาเเทนหลังคาเเละฝากั้นข้าง โดยที่ด้านหน้าเปิดโล่ง มีเเม่สาวน้อยนั่งอยู่ข้างในสุด กำลังทำความสะอาดอาวุธคู่กาย ลูกศรคันธนู อยู่ข้างในเงียบๆ....

"มึงว่าท่านพระยาตาก ข้ามเเม่น้ำที่ด่านกบเเจะ เมืองปราจีนหรือยัง?? ไอ้กรด...."

"คะเนว่า อย่างช้าน่าจะเป็นพรุ่งนี้ ขอรับ....."

"เเล้วพวกเราล่ะ??.."

"คงจะหลังทัพของท่านพระยา 2-3 วัน ขอรับ..."

"อืมมมมมม......"

"แล้วมึงว่า ไอ้พวกม้าเร็วจู่โจมอังวะ มันจะตามพวกเรามาทางดงพญาไฟเเห่งนี้หรือเปล่า??..."

"คงไม่กระมังขอรับ พวกนี้เป็นพวกที่มีฝีมือเเละเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็ว หากตามมาก็คงจะไล่กันทัน ก่อนที่จะเข้าถ้ำลุยน้ำทะลุออกมาที่ดงเเห่งนี้เเล้วล่ะขอรับ...."

"เออ!! มึงคิดเหมือนกู!!.."

"อ้าววว ไอ้มาด มึงถืออะไรมา?...."

พระเชียงเงิน เอ่ยถามขณะที่เจ้ามาด เดินถือกะลาใส่ยาตรงเข้ามายังเพิงที่พักพอดี

"ยาของเจ้ากรด บดเสร็จเเล้วจะนำไปให้เเม่เดือนน่ะขอรับ..."

"เออออ เเล้วอาการของไอ้ทุ้ยมันเป็นยังไง?.."

"รู้สึกตัวเเล้วขอรับ.."

"ดีเเล้ววว.....ไอ้กรด!!..."

"เดี๋ยวมึงรีบสำรวจความพร้อมของพวกเราอีกครั้ง ก่อนเพลจะได้เร่งเดินทางกันทันที ใครเจ็บก็หาหนทางพากันไปให้ได้!!.."

"เราจะไม่ทิ้งเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย เอาไว้ข้างหลังเด็ดขาด!!.."

ไอ้มาดถือกะลาใส่ยาด้วยหัวใจพองโต เเอบชำเลืองมองชายกลางคน หนวดเฟิ้ม หน้าดุ ขัดดาบคู่อยู่ข้างหล้ง นัั่งอยู่บนเเคร่ไม้ไผ่หยาบๆอยู่ตรงหน้าเจ้ากรด ไม่ผิดเเล้วที่มันได้ฝากชีวิตทั้งชีวิตไว้กับทัพของพระยาตาก เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของพระเชียงเงิน เเผ่นดินนี้มีไม่น้อยที่คนมันไม่สู้ เพราะไม่อย่างนั้นกรุงศรีก็คงไม่เเหลกพับยับเยินขนาดนี้ ประกายเเสงเเห่งเเววตาของเจ้ามาดในขณะนี้ เปื่ยมล้นไปด้วยพลังเเห่งความหวัง ที่จะเอาเเผ่นดินกรุงศรีนี้กลับคืนมาให้จงได้!!...