035 323239, 035 323240, 089 8129392
สู่ฝัน...จันทรา ธีรวรรณ
" เดี๋ยวเเกเข้าไปนะ...."
เสียงของเด็กผู้หญิงสองคน ที่ยืนเเอบกระซิบกระซาบกันเบาๆอยู่ไม่ห่างจากเเผงเเม่ค้าขายไข่ในตัวตลาดสด อ.สวรรคโลก จ.สุโขทัย พอจับใจความได้ว่า ให้คนตัวเล็กกว่าเข้าไปหาเเม่ค้าขายไข่คนนั้น
" พี่หมานเเหละเข้าไป เมื่อวานหนูก็โดนตะคอกมาทีเเล้ว..."
เจ้าตัวเล็กก้มหน้าก้มตาไม่ยอมก้าวขาท่าเดียว ผู้เป็นพี่สาววัย 11 ขวบก็ได้เเต่ถอนหายใจดังๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี นึกไม่ออกจริงๆ เพราะติดหนี้ไข่ของเเม่ค้าเจ้านี้บัญชียาวจนเป็นหางว่าว ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีปํญญาหาเงินมาใช้คืนเขาได้ เอาน่ะ...เป็นไงก็เป็นกัน...หลายปากหลายท้อง พี่ๆน้องๆยังคอยเราอยู่.....
" กูให้มึงเป็นครั้งสุดท้ายอีหนู!...เเล้วบอกเเม่ของมึงด้วยว่าสิ้นเดือนนี้ไม่จ่าย กูจะเเจ้งตำรวจให้ลากคอเอาไปเข้าคุก!!....."
ด.ญ สมาน กังวาล ยืนก้มหน้าฟังเสียงเเม่ค้าตะคอกใส่ด้วยเสียงอันดัง เอื้อมมือไปรับไข่เป็ดสองใบจากเเม่ค้าเเล้วรีบจูงมือน้องสาวออกจากตลาดทันที....น้ำใสๆเอ่อไหลออกจากตามาเมื่อไรก็ไม่รู้ ภาพของเเม่ที่เป็นหญิงเเก่ๆที่ไม่ได้เรียนหนังสือคนหนึ่ง ที่มีลูกเก้าคน ต้องตื่นตั้งเเต่ตีสอง เพื่อไปเก็บผักบุ้ง หรือรากบัว เอาไปมัดเป็นกำๆเเล้วก็ออกเร่ขายตามที่ต่างๆจนกว่าตะวันจะตกดิน รายได้ไม่เคยได้เกินยี่สิบบาทเลยสักวันเดียว....
พ่อเขาเเยกออกไปมีครอบครัวใหม่ตั้งเเต่เธออายุยังไม่ถึงสองขวบ โดยที่เอารถกระบะไปด้วย เหลือเเต่บ้านให้ลูกเมียได้ซุกหัวนอนได้ไม่กี่วันเพราะเเม่ไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาผ่อนต่อ ก็เลยถูกธนาคารยึดไล่ให้ออกมา เเม่ต้องกอดลูกเก้าคนไปสร้างกระท่อมเล็กๆพักอาศัยอยู่ที่ท้ายทุ่งหากินไปวันๆ...สงสารเเม่เหลือเกิน...ไม่มีสักครั้งที่จะเคยเห็นเเม่กินข้าวอิ่ม เเม่จะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่ได้กินข้าว หลังจากเมื่อเห็นลูกทุกคนได้กินกันหมดเเล้ว
เเม่หนูน้อยเป็นลูกคนที่เจ็ด เมื่อถึงกำหนดต้องเรียนหนังสือ เธอไม่เคยมีรองเท้าใส่ไปโรงเรียนเลยเเม้เเต่คู่เดียว ข้าวกลางวันไม่ต้องพูดถึง ปฎิเสธเพื่อนๆเสมอว่าไม่หิวให้กินกันไปก่อนเหอะไม่ต้องมาเป็นห่วง เเล้วเเม่หนูน้อยก็จะหลบไปนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะหลังห้องเพื่อข่มตาหลับดับความหิว รอจนกว่าจะถึงเวลาเรียนในช่วงบ่าย วันไหนโชคดี ครูประจำชั้นท่านเวทนา ก็จะให้ไปบีบไปนวดเเล้วให้เเม่หนูน้อยร้องเพลงให้ฟังด้วย เเล้วเธอก็จะร้องเพลง ต.ช.ด ขอร้อง ของ เพชร โพธาราม ให้ฟังทุกครั้งไป เพราะครูชอบ เเละก็จะได้ค่าขนมครั้งละสลึงทุกที
จากการที่เป็นเด็กที่สนใจในการร้องเพลง จึงมักได้รับโอกาสได้ไปร้องหน้าชั้นเรียนอยู่เสมอ เเละที่ข้างๆโรงเรียน ก็จะมีบ้านของคณะลิเกตั้งอยู่ใกล้ๆ เวลาว่างหรือวันเสาร์วันอาทิตย์ เเม่หนูน้อยก็จะมาเฝ้าดูเเละจดจำการร้องการรำจนขึ้นใจ ไปฝึกเอง ร้องเอง รำเองจนชำนาญ ก็คิดอยากจะเป็นลิเกหรือไม่ก็นักร้องให้ได้ เพราะความรักเเม่สงสารเเม่ จะได้ให้เเม่ได้พักผ่อนเสียที
จนกระทั่งได้ยินเสียงโฆษณาในวิทยุทรานซิสเตอร์ของลุงชัชเจ้าของคณะลิเกที่หยุดพักการซ้อมในวันนั้น โดยในรายการได้ประกาศเเข่งขันการประกวดร้องเพลงประจำปีของจังหวัดสุโขทัย โดยผู้ชนะเลิศจะได้ทองคำหนัก 1 สลึง เงินสด 2500 บาท พร้อมทั้งข้าวสารอีก 1 กระสอบ เป็นรางวัล...ข้าวสาร 1 กระสอบ โอวววว เเม่จ๋า..จะช่วยยืดชีวิตให้กับพวกเราได้อีกหลายวันเลยทีเดียว
" พรุ่งนี้...เราจะต้องขอเเม่เเล้วล่ะ......"
" ขออะไรเเม่เหรอพี่หมาน?...."
" เปล่าจ๊ะเปล่า...ไม่มีอะไรหรอก...เรารีบเดินกันเหอะ....."
สองพี่น้องจูงมือกันเดินอย่างรีบเร่ง โดยที่น้องสาวประคองกอดถุงไข่ใบเล็กๆอย่างทนุถนอม ราวกับเป็นสิ่งของที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต ณ.เวลานั้น....... หยาดน้ำตาของผู้เป็นพี่บัดนี้เเห้งเเล้ว มีเเต่เเววตาที่มุ่งมั่นพร้อมที่จะฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามทั้งปวงให้สมกับที่เธอตั้งใจไว้ ว่าชีวิตนี้จะเอาดีทางการเป็นนักร้องให้ได้
" เเม่จ๋า...รออีกนิด หนูจะไม่ให้เเม่ลำบากอีกต่อไปเเล้ว...หนูสัญญาจ๊ะเเม่......."
เเม่หนูน้อยตัวเล็กๆจากสวรรคโลกคนหนึ่ง เเอบให้สัญญากับใจเงียบๆว่าเธอจะต้องทำได้...เธอจะต้องทำให้ได้......................
.jpg)
 Next
|
รองเท้าหน้าห้อง!! |
 Previous
|
พ่อครูครับ!! ผมขอโทษ!! |
ความคิดเห็น
วันที่: Fri Nov 15 15:37:25 ICT 2024