20.หุบผาพญาไฟ!!..
www.arjanpong.com

"เราผ่าน บ้านนา มาไกลหรือยังวะ?!!.."
เสียงของพระเชียงเงินเอ่ยขึ้น ในขณะที่นั่งอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลตัวเขื่อง กับ"ไอ้กรด" หนุ่มนักรบนิรนามจากคลองหันตรา ที่สาวเท้ายาวๆกึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่กับพื้นข้างล่างทางด้านซ้าย ส่วนทางด้านขวา ก็เป็น"นังเดือน" เเก้วตาดวงใจของคุณพระ ที่ก้าวเดินอยู่ไม่ห่างจากม้าสีน้ำตาลตัวเขื่องเท่าใดนัก

"ไม่ถึงชั่วยามดีหรอกขอรับคุณพระ..."

หนุ่มนักรบนิรนามจากคลองหันตรา กรุงเก่า พูดพรางก็พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้ทันกับม้าของพระเชียงเงิน ที่ในขณะนี้ นักรบที่เเหกค่ายเดนตายมาด้วยกันจากวัดพิชัย ร่วม 30 คน ต่างก็รีบเดินไปยังจุดหมายปลายทางข้างหน้าให้เร็วที่สุด เพราะคาดคะเนไม่ได้เลยว่า กองทัพเเห่งกรุงอังวะร่วม 2,000 คน ของ "มองย่า" ผู้บัญชาการกองทะลวงฟัน มือขวาของ "เนมโยสีหปะเต๊ะ" เเม่ทัพใหญ่เเห่งค่ายโพธ์สามต้น จะติดตามไล่ล่ากระชั้นชิดมาทางเส้นทางนี้หรือเปล่า?!!...

ตั้งเเต่ย่ำรุ่งมาเเล้ว ทัพของพระเชียงเงิน ก็มิได้มีการหยุดพักเลยเเม่เเต่น้อย เพราะต่างก็พากันรู้ดีว่า หากเถลไถลออกนอกเส้นทางเมื่อไร ทัพของพระยาตากที่นำกำลังไปทางนาเริง เมืองนครนายก จะไปถึงด่านกบเเจะ เเล้วข้ามลำน้ำเมืองปราจีนฟากตะวันออก ก่อนที่จะไปดงศรีมหาโพธิ จะรอท่าคอยทางนี้เนิ่นนานไปเสียเปล่าๆ

ส่วนเส้นทางสายนี้ มักจะไม่มีใครได้ใช้สำหรับการเดินทางกันสักเท่าไร เพราะตลอด 2 ข้างทางจะเป็นป่าดงดิบ นอกจากนายพรานหรือพวกหาของป่าเท่านั้น ที่จะนานๆถึงจะโผล่มาใช้เส้นทางนี้กันสักที ส่วนใหญ่ก็จะไปใช้เส้นทางบ้านหนองชะอม เเล้วก็หักขวาเข้าปราจีนได้เลย โดยไม่ต้องมาผ่านทางดงละคร ฝ่าเข้าเขาชะโงก ดงพญาไฟ ที่เห็นเป็นกำเเพงธรรมชาติสูงเสียดฟ้า เด่นตระหง่านขวางหน้าพวกเขาอยู่ในขณะนี้....

"ข้างหน้ายังมีบ้านคนอยู่บ้างหรือเปล่าวะ?!!..."
"มีขอรับ เป็นหมู่บ้านสุดท้าย.."
"ชื่ออะไร?..."
"พรหมณี ขอรับ...."
"เองเคยมาที่นี่บ่อย?.."
"ไม่เคยขอรับ เพียงเเต่ว่าพ่อที่เป็นพรานป่าของผม เเกเคยเล่าให้ฟัง.."

เเสงเเดดในเดือนยี่ นี่ช่างเเรงนัก!! เหล่านักรบเดนตายที่ไม่ยอมก้มหัวเป็นขี้ข้าใคร ต่างก็พากันอ่อนระโหยโรยเเรงกันอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเเม้ว่าจะเหนื่อยสายตัวเเทบขาดอย่างไร เเต่ทว่าความมุ่งมั่นที่จะกลับมากอบกู้กรุงศรี มันมีมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวีมากนัก!!
หลุดออกมาจากพงป่าทึบ ก็มาโผล่เข้าทางเดินเล็กๆ ที่นำเข้าไปสู่หมู่บ้านที่เห็นอยู่ข้างหน้าในอีกไม่ไกล ลัดเลาะมาเพียงครู่ ก็จะเเลเห็นกระท่อมยกสูงที่ปลูกติดๆกัน 20 กว่าหลัง ต่างก็หันหน้าไปสู่ลำธารขนาดใหญ่ ที่ไหลมาจากยอดเขาชั้นบนสุดลูกหูลูกตา เสียงน้ำตกขนาดใหญ่เเว่วมาจนใจเต้นระทึก เพราะนักรบเดนตายที่เเหกค่ายกรุงศรีมาทุกคน ต่างก็ยังนึกไม่ออกเลยว่า? กี่วันมาเเล้วที่ยังไม่ได้อาบน้ำกัน?!!

"พวกมึงจะไปไหน?!!..."

เสียงของผู้เฒ่าผมขาว หนวดเครายาวเฟื้อย ที่อยู่ในชุดของนักรบป่า ยืนถือหอกอยู่ตรงกลางท่ามกลางชายฉกรรจ์ 8-9 คน ที่ต่างก็พากันถือหอกเเละหน้าไม้ด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร ได้เอ่ยถามขึ้น ก่อนที่ม้าของคุณพระจะหยุดอยู่กับที่ พร้อมทั้งเหล่านักรบเดนตายจากค่ายวัดพิชัย ก็ได้กระจายกำลังกันออกมาเป็นรูปปีกกา โดยมี"นังเดือน"ที่ได้ปลดธนู อยู่ในท่าเตรียมพร้อมคอยระวัง กับ"เจ้ากรด"นักรบนิรนามเเห่งท้องทุ่งหันตรา ยืนประกบซ้ายขวาข้างม้าของคุณพระอยู่ไม่ห่าง ส่วนไอ้ทุ้ยกับเจ้ามาด ต่างก็รู้หน้าที่ คอยเฝ้าระวังหลังเผื่อมีการตีตลบกลบเข้ามาจากทางด้านนี้!!..

พระเชียงเงินได้ส่งสัญญาณมือให้ยั้งไว้ก่อน พร้อมกับพูดด้วยเสียงอันดังในขณะที่กำลังอยู่บนหลังม้า
"ข้า..พระเชียงเงิน ทัพของพระยาตาก จะมุ่งหน้าไปสมทบกับทัพของท่านพระยาที่ดงศรีมหาโพธิ์ ก็ว่าจะขอผ่านทางนี้ เพื่อจะมุ่งหน้าให้ทันกาลต่อไป!!.."
"พวกมึงมากันผิดทางเเล้ว!!..กลับไปซะ!!.."
ผู้เฒ่าผมขาวกล่าวจบ กลุ่มชายฉกรรจ์ที่รายล้อมผู้เฒ่า ต่างก็กระชับอาวุธคู่กาย อยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะจู่โจมประจัญบาน ส่วนฉากหลังที่เป็นกระท่อมยกสูงอันเงียบสงบมาตลอด บัดนี้..บันไดที่ถูกชักขึ้นไปไว้บนกระท่อม ก็ได้ถูกหย่อนลงมาพร้อมทั้ง เด็ก ผู้หญิง เเละคนเเก่ ต่างก็ลงมาจากที่ซ่อน ถือมีดถือไม้กันจ้าละหวั่น ก่อนที่จะวิ่งไปรวมตัวกัน ที่ริมลำธารน้ำไหลตรงท้ายหมู่บ้าน "ไอ้มาด"มองดูภาพนั้นด้วยความสะท้อนใจ หากพวกชายหนุ่มพลาดท่าเสียที พวกที่เหลืออยู่ก็ขอยอมตาย โดยหวังฝากกายไว้ที่ลำธารใหญ่สายนั้นเป็นเเน่!!....

"พวกข้ามาดี..มิได้หมายมาตี หรือบีฑาข่มเหงรังเเกใดๆทั้งสิ้น!! หากคิดจะสู้รบกัน ข้าคงจะไม่บอกให้พวกของข้า หยุดยั้งรอไว้ก่อนหรอก!!....เเต่หากว่าเจ้ายังเคลือบเเคลง พวกข้าก็จะไม่ขอรบกวน เเต่ช่วยชี้บอกเราหน่อยเถิดว่า มีหนทางที่จะลัดเลาะไปยัง"ดงศรีมหาโพธิ์" อันใช้เวลาที่สั้นที่สุด จะมีทางไหนไปได้บ้าง?!!..."
"พวกมึงกลับไปซะะ!! เสียเวลาเปล่า!!.."
เสียงของผู้เฒ่า ตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
"งั้นก็คงจะไม่มีทางลัดไป"ดงศรีมหาโพธิ์!!..."

พระเชียงเงิน กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันน่าผิดหวัง...

"มี!!..เเต่ถ้าหากพวกมึงผ่านขึ้นไป ก็จะพากันตายทั้งหมด!!....."

น้ำเสียงของผู้เฒ่าเเห่งพรหมณี ที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย เเต่ทว่าสายตาที่จ้องมองขึ้นไปยัง"หุบผาพญาไฟ" มันเต็มไปด้วยความกริ่งเกรงกลัวเเละวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด!!......"